Czechow Antoni Polski Kodeks Honorowy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Broń i amunicja.
Art. 261.
Każda strona przynosi ze sobą na miejsce starcia jedną parę broni, uznanej w spisanych po-
przednio warunkach za broń danego starcia.
W razie, jeżeli sekundanci nie są zgodni co do faktu, którą parą szabel lub szpad mają się po-
sługiwać przeciwnicy – rozstrzygają spór losowaniem.
Art. 262.
Szable, względnie szpady, muszą być z przedniego materiału sporządzone, przy czym obie
sztuki muszą być ściśle jednakowe, co do miary, kształtu i ciężaru.
Szable pojedynkowe muszą odpowiadać następującym wymogom:
a) klinga musi być ostro wyszlifowana, bez rdzy i szczerb;
b) klinga musi być stale i silnie złączona z rękojeścią;
c) punkt ciężkości szabli musi być właściwie rozłożony, w szczególności nie może znajdować
się gdzie indziej, jak w odległości 12-15 cm. od rękojeści;
d) ogólny ciężar szabli nie powinien przenosić 600 gramów, – ponieważ jest to waga, uprzy-
stępniająca średniosilnemu mężczyźnie władanie swobodne szablą;
e) o ile warunki starcia nie dopuszczają sztychów, natenczas koniec szabel nie może być na-
ostrzony.
Art. 263.
Przy pojedynku pistoletowym broń i amunicję ma dostarczyć obrażony. Pistolety muszą być
tego samego kalibru i nie mogą być ostrzelane przez żadną ze stron.
Art. 264.
Tylko wyjątkowo przysługuje osobie czynnie znieważonej prawo posługiwania się przy poje-
dynku własnymi pistoletami. Ale i w tym wypadku muszą sekundanci obrażonego przedłożyć se-
kundantom obraziciela obie sztuki pistoletów, z których obraziciel wybiera tę, którą pragnie po-
sługiwać się przy pojedynku.
We wszystkich innych wypadkach nie wolno obrażonemu posługiwać się w pojedynku wła-
snymi pistoletami.
60
Art. 265.
Na wypadek, jeśli sekundanci przyznają obu stronom prawo do używania w pojedynku wła-
snych pistoletów, wówczas broń ich może być nie z jednej pary, o ile:
a) różnica w długości luf nie przekracza 3 cm. ;
b) są tego samego kalibru.
Art. 266.
Przy pojedynku pistoletowym w zasadzie nabijają broń swych klientów sekundanci, albo czy-
ni to prowadzący pojedynek, lub wreszcie zawezwany rusznikarz.
Tylko wówczas, jeśli przeciwnikom przyznano prawo użycia własnej broni, można również
zezwolić im na osobiste nabicie tejże – któreto jednak zezwolenie musi być wyraźnie w warun-
kach pojedynku wyszczególnione.
Art. 267.
Jako pistolet pojedynkowy uważa się pistolet o lufie gładkiej. Pistoletów gwintowanych do
pojedynku bezwarunkowo nie wolno używać.
Art. 268.
Przed przybyciem na miejsce spotkania powinni sekundanci zbadać pistolety i amunicję. W
szczególności:
1. czy lufy są wyczyszczone;
2. czy kurki chodzą wolno;
3. czy celownik umieszczony jest na linii osi lufy;
4. czy ciężar, kaliber i kształt obu sztuk jest identyczny;
5. czy nie są gwintowane.
Art. 269.
Sekundanci muszą zbadać, czy kabzle są dokładnie i trwale umieszczone, oraz czy proch jest
dobry. Dobroć prochu można najlepiej wypróbować przez usypanie go na kartę papieru i zapale-
nie. Jeżeli po spaleniu nie zostanie na papierze żadna pozostałość, natenczas proch jest dobry.
Art. 270.
W końcu obowiązani są sekundanci zbadać kule: czy dokładnie odpowiadają lufie, czy są jed-
nakowo ciężkie, dobrze ulane i czy na powierzchni nie mają jakich dziur, zagłębień lub porowa-
tości.
Zalepianie nierówności powierzchni kuli woskiem jest bezwzględnie wzbronione.
Art. 271.
Po wypróbowaniu broni umieszczają sekundanci pistolety i amunicję w kasetce, zaś szable i
szpady w futerale.
61
ROZDZIAŁ XIX.
Pojedynek na szable.
Art. 272.
Jeszcze przed orężnym spotkaniem powinni sekundanci przekonać się, czy klient ich zna za-
sady honorowe, których będzie musiał przy starciu przestrzegać – ewentualnie są zobowiązani go
dokładnie o obowiązkach walczących poinformować.
Art. 273.
Sekundanci wraz ze swymi klientami powinni stawić się na miejscu punktualnie. Tolerowane [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne