11 PowrĂłt do Prosperino

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przyszło, że Lana może chcieć czegoś innego. Wydawało
mu się, że nie powinna go odrzucić. Było to bardzo aro�
ganckie i egoistyczne myślenie. Dopiero teraz zdał sobie
sprawę, że uznał za oczywiste coś, co wcale nie było
takie pewne. Przecież nie jest kimś, z kim chciałoby się
założyć rodzinę. Nie jest prawdziwym mężczyzną...
Nagle poczuł, że powraca do niego miniony koszmar.
%7łe odzywają się dawne obawy, chociaż wydawało mu
się, że pozbył się ich raz na zawsze.
- Przestań - powiedział sam do siebie, chcąc po�
wstrzymać strumień natrętnych myśli.
Nie chciał wierzyć w to, co mówił o nim ojciec. I je�
szcze nie przegrał, ale w tej chwili czuł się zupełnie za�
gubiony. Nie miał pojęcia, co dalej. Jak Lana poradzi
sobie z dwójką dzieci? Dlaczego nie chce pozwolić, by
jej pomógł?
POWR�T DO PROSPERINO 207
Wyszedł z sypialni, nie mogąc dłużej patrzeć na świe�
cę i łóżko, które kiedyś dzielił z Laną. Wrócił do kuchni
i jeszcze raz przeczytał list pożegnalny.
Dziękuje mu za czas, który z nim spędziła. To są ciepłe
i miłe słowa. Nie miał powodów wątpić w ich szczerość...
Jeśli spędziła z nim najlepsze dwa miesiące życia, dla�
czego teraz wyjechała? To jakoś nie chciało mu się po�
mieścić w głowie. Westchnął i odłożył kartkę na stół.
Czuł, że musi porozmawiać z Laną. To wszystko wymaga
wyjaśnień.
Musi coś zrobić! I to natychmiast! Wstał i podszedł
do drzwi, gotowy do działania. Na szczęście w dniu ich
ślubu odbierał Lanę z jej mieszkania, więc wiedział,
gdzie jej szukać. Po chwili pędził z rykiem silnika
w stronę Prosperino. Czuł się tak, jakby miał walczyć
o swoje życie. To było coś nowego. Nigdy wcześniej nie
doświadczał podobnie gwałtownych uczuć.
Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył samochód Lany, sto�
jący przy jej bloku. Zaparkował obok i szybko pobiegł
na piętro. Dopiero tam zatrzymał się na chwilę, by się
trochę uspokoić. Spojrzał na swoje ręce, które nagle za�
częły mu drżeć. Dopiero kiedy drżenie stało się ledwo
widoczne, zdecydował się zapukać do drzwi.
Był pewny, że Lana zaraz mu otworzy, ale w środku
panowała cisza.
- Lano! - zawołał i zapukał raz jeszcze. - Proszę,
otwórz. Musimy porozmawiać.
%7ładnej odpowiedzi. Nacisnął klamkę, ale drzwi nie
ustąpiły.
- Lano, proszę. Nie możemy tak tego zostawić. Nasze
dzieci mnie potrzebują - użył, jak mu się zdawało, osta�
tecznego argumentu.
208 CARLA CASSIDY
Drzwi do sąsiedniego mieszkania uchyliły się i na ko�
rytarz wyjrzała staruszka w papilotach. Chance omal nie
jęknął.
- Przepraszam panią, to sprawy prywatne.
Kobieta wzniosła oczy ku niebu.
- Ale odniosłam wrażenie, że chciał pan je upublicz�
nić. Mógłby pan krzyczeć trochę ciszej? - Posłała mu
pełne nagany spojrzenie i zatrzasnęła drzwi.
Ciekawe, jak wyobraża sobie taki cichy krzyk".
Chance musiał wołać nieco głośniej, bo bał się, że Lana
go nie usłyszy.
- Lano! - zawołał i zerknął w stronę sąsiednich
drzwi.
A może jednak nie ma jej w domu. Mogła na przykład
wpaść do niej siostra i pojechały gdzieś samochodem
Mai. Jeśli tak, to nie ma pojęcia, gdzie jej szukać. W koń�
cu, po paru minutach wsłuchiwania się w każdy odgłos
dobiegający ze środka, Chance niechętnie wyszedł na par�
king przed blokiem.
Wsiadł do auta, zastanawiając się, co dalej. Gdzie mó�
głby ją znalezć? Przebiegał myślami przez wszystkie zna�
ne mu miejsca. Wiedział tylko jedno: nie wróci na ranczo
bez Lany.
Meredith usiadła na tylnym siedzeniu policyjnego wo�
zu i wzięła Emily za rękę. Rand siedział z przodu, wraz
ze śledczym Thadem Law. Za nimi jechał jeszcze jeden
policyjny samochód.
Wszyscy milczeli, a Meredith wpatrywała się inten�
sywnie w krajobraz za oknem. To był jej dom. Nareszcie
tu wróciła.
Rand odwrócił się i posłał jej krzepiący uśmiech. Po-
POWR�T DO PROSPERINO
209
myślała, że to między innymi dzięki niemu zdołała tu
wrócić. Czuła głęboką wdzięczność dla swego syna. Mia�
ła nadzieję, że odzyska w ten sposób całą swoją rodzinę.
Meredith wiedziała, że kiedy skontaktował się z po�
licją w Prosperino i opowiedział historię o blizniacz�
kach, które zamieniły się miejscami, nikt początkowo nie
chciał wierzyć. Takie historie zdarzały się tylko w książ�
kach albo serialach telewizyjnych...
Na szczęście wszyscy w Prosperino znali i cenili Ran�
da. Poza tym był on człowiekiem spokojnym i upartym.
Tak długo powtarzał swą historię, aż ktoś się nią w końcu
zainteresował. A kiedy dziś rano pojawili się razem na
posterunku, wszyscy, którzy znali Patsy w jej nowej roli,
dosłownie osłupieli.
Meredith starała się skupić uwagę na mijanych miej�
scach. Niektóre z nich budziły w niej pozytywne emocje.
Inne rozpoznawała, przypominając sobie związane z nimi
wydarzenia. Przejażdżki z mężem. Rodzinne pikniki.
Wyprawy do Fort Bragg... Po następnych paru minutach
zobaczyła lśniący w słońcu dach i serce skoczyło jej do
gardła.
Dom! Meredith wprost nie mogła oderwać od niego
oczu. Natychmiast przypomniała sobie wspaniałe kolum�
ny i białe ściany, a także budynki obok. To wszystko by�
ło takie swojskie. Chciało jej się płakać, ale starała się
powstrzymać łzy. Wiedziała, że nie jest to największe ze
wzruszeń, jakie ją dziś czekają. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne