[ Pobierz całość w formacie PDF ]

temu, kto ją zaślubił wedle prawa Rzymu.
- Nie jest już jego; wydał ją trędowatym; na trędowatych ją zdobyłem. Odtąd jest moja; nie mogę się z
nią rozłączyć ani ona ze mną.
Ogryn usiadł; u jego stóp płakała Izolda z głową na kolanach człowieka, który cierpi dla Boga. Pustelnik
powtarzał jej święte słowa Pisma, ale ona, zapłakana, wstrząsała głową i nie chciała uwierzyć.
- Niestety - rzekł Ogryn - jakiejż pociechy można użyczyć zmarłym? Kajaj się, Tristanie, ten bowiem,
który żyje w grzechu bez skruchy, jest umarły.
- Nie, żyję i nie kajam się. Wrócimy do lasu, który nam daje opiekę i schronienie. Chodz
, Izold,
przyjaciółko moja!
Izold podniosła się, wzięli się za ręce. Weszli w wysokie zielska i wrzosy; drzewa zamknęły za nimi
gałęzie; znikli w gąszczu.
Słuchajcie, panowie mili, pięknego zdarzenia. Tristan wychował był psa, ogara, pięknego, żywego,
lekkiego w biegu; ani hrabia, ani król żaden nie ma lepszego do polowania z łukiem. Wołano go A
apaj.
Trzeba go było zamknąć w ogrodzeniu, spętanego za pomocą kłody uwieszonej u szyi; od dnia bowiem,
w którym stracił z oczu pana, odmawiał wszelkiej strawy, drapał łapami ziemię, płakał, wył. Wielu
litowało się nad nim.
- A
apaj - mówili - żadne zwierzę nie umie tak kochać jak ty; tak, Salomon mądrze to powiedział:
"Prawdziwy przyjaciel to mój chart."
I król Marek wspominając minione dni myślał w sercu: "Ten pies okazuje wiele rozumu, iż płacze za
swoim panem: jestże bowiem ktoś w całej Kornwalii, który by wart był Tristana?"
Trzej baronowie przyszli do króla:
- Panie, każ odwiązać A
apaja, dowiemy się snadnie, żali czyni taki lament z przyczyny swego pana;
inaczej ujrzysz, jak, ledwie odwiązany, z ziejącą paszczęką, z wywieszonym językiem, zacznie ścigać
ludzi i zwierzęta, aby je kąsać.
Rozwiązują go. Skacze przez wrota i pędzi do izby, gdzie niegdyś bywał Tristan. Warczy, skuczy, biega,
szuka, odnajduje wreszcie ślad pana. Przebiega krok za krokiem drogę, którą Tristan szedł w stronę
stosu. Wszyscy idą za nim. Szczeka donośnie i drapie się na skałę. Oto już jest w kaplicy, skacze na
ołtarz; nagle rzuca się przez okno, pada u stóp skały, odnajduje ślad na wybrzeżu, zatrzymuje się
chwilę w kwitnącym krzu, w którym Tristan był się zaczaił, wreszcie pomyka w stronę lasu. Nie było
człowieka, iżby nie litował się patrząc.
- Miły królu - rzekli wówczas rycerze - przestańmy iść za nim; mógłby nas zawieść w takie miejsce, z
którego niełacno byłoby wrócić.
Zostawili go i nawrócili. Znalazłszy się w gąszczu, pies zaszczekał donośnie, tak iż cały las odebrzmiał.
Z daleka Tristan, królowa i Gorwenal usłyszeli go:
- To A
apaj!
Przelękli się; ani chybi, to król ich ściga; ha, każe ich tropić, niby dzikie bestie, przez ogary!...
Zanurzają się w gąszcz. Na skraju Tristan przyklęka z napiętym łukiem. Ale skoro A
apaj ujrzał i poznał
pana, skacze ku niemu, kręci głową i ogonem; gnie krzyże, zwija się w kłębek. Kto widział kiedy
podobną radość? Następnie pobiegł ku Izoldzie Jasnowłosej, ku Gorwenalowi, koniowi nawet się
ucieszył. Tristan uczuł wielką żałość.
- Ha, przez jakieś nieszczęście odnalazł nas tutaj! Co może człowiek tropiony począć z tym psem, który
nie umie zachować się cicho? Po równinach i lasach, po całej swej ziemi król szuka nas. A
apaj zdradzi
nas szczekaniem. Ach, przez miłość to i przez szlachetność natury przyszedł szukać śmierci. Trzeba
nam się chronić wszelako. Co czynić? Radz
cie!
Izold popieściła A
apaja dłonią i rzekła:
- Panie, oszczędz
go! Słyszałam o leśniczym walijskim, który nauczył psa, aby bez szczekania tropił
ślady zranionych jeleni... Miły Tristanie, cóż za radość, gdyby się udało nie szczędząc mozołu przyuczyć
tak A
apaja! Zadumał się chwilę, gdy pies lizał ręce Izoldy. Tristan uczuł litość i rzekł:
- Spróbuję; zbyt ciężko mi go zabijać.
Niebawem Tristan wybrał się na łowy, poszczuł daniela, sięgnął go strzałą. Pies chce pomykać śladami
daniela i szczeka tak głośno, że cały las rozbrzmiewa. Tristan uderzeniami zmusza go do milczenia.
A
apaj podnosi głowę ku panu; dziwi się, nie śmie już szczekać, opuszcza ślad. Tristan bierze go do
nogi, następnie uderza się po cholewie gałązką kasztana, jak czynią myśliwcy, aby pobudzić psy. Na
ten znak A
apaj chce znowu szczekać i Tristan znów karci. Ucząc w ten sposób, nim jeszcze upłynął
miesiąc, ułożył go, aby polował niemo. Kiedy strzała zraniła daniela lub sarnę, A
apaj nigdy nie wydajÄ…c
głosu tropił ślad po śniegu, po lodzie lub trawie; jeśli dopadł bydlęcia wśród drzew, umiał zaznaczyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qus.htw.pl