[ Pobierz całość w formacie PDF ]

o wiadro.
- To było niechcący, mamo - wtrącił Tommy.
- Wiem, kochanie. Szkoda tylko, że nie patrzysz pod nogi.
- Już będę, obiecuję.
- Do następnego razu.
- Proszę przyjść z nim za jakiś tydzień na zdjęcie szwów - poleciła
Kirsten.
Julie pomogła małemu włożyć dżinsy, a Kirsten umyła ręce.
- Zanim wyjdziecie, chcę go jeszcze dokładnie obejrzeć. Musimy być
pewni, że wszystko inne ma w porządku - powiedziała póz
niej.
RS
46
Przykucnęła obok chłopca i uniosła mu koszulę, żeby osłuchać klatkę
piersiową. Na szczęście nie zauważyła żadnych siniaków ani ran.
- Chodzisz do przedszkola? - spytała.
- Tylko na kilka godzin.
- Masz tam fajnych kolegów?
- No. Robimy różne rzeczy. Ale nie lubię malować obrazków.
- Dlaczego?
- Bo zawsze wychodzę za linie. Są takie pokręcone i zamazane.
Kobiety spojrzały na siebie. Kirsten wzięła z półki książeczkę do
kolorowania. Pokazała małemu obrazek dwojga dzieci z parasolką.
- Powiedz mi, o czym jest ta książeczka. Tommy zmrużył oczy.
- O zwierzÄ…tkach. W stajni.
- Jesteś pewien? Tommy znów zmrużył oczy.
- No.
Kirsten spojrzała na zaskoczoną Julie.
- Trzeba go pokazać okuliście. Im szybciej, tym lepiej.
- Będzie nosił okulary?
- Pewnie tak. Powinna pani wiedzieć, że istnieje specjalny program
pomocy okulistycznej dla niezamożnych.
- NaprawdÄ™? - Julie wyraz
nie się ucieszyła. - Więc co mamy zrobić?
- %7łeby zakwalifikować się do badania w ramach tego programu, trzeba
spełnić kilka warunków. Jedna osoba w rodzinie musi być zatrudniona,
rodzina nie powinna mieć ubezpieczenia i osiągnąć dochody poniżej
pewnego poziomu. Jeśli pani chce, Irenę da pani formularze. Jest do nich
także bezpłatny numer telefoniczny.
Julie w zamyśleniu pogładziła synka po głowie.
- Czy okulary też dostaniemy bezpłatnie?
- Tego nie jestem pewna. Wiem tylko, że badanie jest za darmo, ale
dobre i to.
- Pewnie.
- Jeśli okaże się, że nie spełniacie wymaganych warunków, proszę mi dać
znać, to może wymyślę coś innego, dobrze?
- Dziękuję, pani doktor.
- No to do przyszłego tygodnia. Trzymaj się, Tommy.
Zadowolona z siebie, Kirsten wyszła na korytarz. Na widok stojącego w
holu mężczyzny od razu prysnął jej dobry humor. Robert Carlton, właściciel
budynku, przychodził tu wyłącznie ze dymi wiadomościami.
Zmusiła się, by powitać go uśmiechem.
RS
47
- Dzień dobry, pani doktor. - Carlton też się uśmiechnął, ale tylko ustami.
Jego oczy pozostały chłodne. - Czy moglibyśmy chwilę porozmawiać?
- Oczywiście. Proszę do gabinetu.
Kątem oka zauważyła wychodzącego z drugiego pokoju Jake'a. Był
wyraz
nie zainteresowany jej gościem.
- Muszę panią z przykrością poinformować, że zamierzam podnieść
czynsz - oznajmił bez zbędnych wstępów Carlton. - Tylko proszę nie brać
tego do siebie.
Duma nie pozwoliła jej okazać przerażenia. Przybrała obojętny wyraz
twarzy i uniosła brwi.
- Znowu?
Carlton przez chwilę wpatrywał się w swój pierścień z ogromnym
rubinem.
- Nie mam wyboru. Sama pani rozumie, wzrost podatków i kosztów
konserwami...
- Konserwacji?
Jak on śmie nazywać tę łataninę konserwacją? To ona, z pomocą swych
pracowników i nawet męża Irenę, naprawiała, co się dało, bo kiedy Carlton
sam cokolwiek zrobił, od razu podnosił czynsz.
- Jeśli dobrze pamiętam, kilka miesięcy temu wymieniłem rury w
Å‚azience.
- Tylko dlatego, że nie grzał pan dostatecznie i rury zamarzły.
- %7łeby okazać dobrą wolę, podwyżkę wprowadzę dopiero od następnego
miesiÄ…ca.
Za dwa tygodnie. Cóż za wspaniałomyślność!
- Czy to znaczy, że ponaprawia pan to wszystko, o czym panu pisałam w
ostatnim piśmie?
- W swoim czasie, pani doktor, w swoim czasie.
Co należało oczywiście tłumaczyć: w grudniu po południu, czyli nigdy.
- A tak przy okazji, zauważyłem nową osobę wśród pani personelu. To
ktoś na stałe?
Kirsten od razu wyczuła pułapkę.
- Doktor Marshall jest z nami tymczasowo - odparła ostrożnie.
- Rozumiem. To dobrze. Bo gdyby był na stałe, stawiałoby to naszą
umowę w zupełnie nowym świetle.
- Co ma pan na myśli?
- Dwaj lekarze to dwa razy więcej pacjentów, a więc dwukrotnie większe
zużycie budynku.
RS
48
- I dwukrotnie wyższy czynsz? - Kirsten nawet nie próbowała ukryć
ironii.
- Ależ nie, najwyżej o pięćdziesiąt procent. Jestem jednak gotów do
negocjacji. Może znajdziemy jakieś wyjście korzystne dla obu stron.
Kirsten skrzywiła się z obrzydzeniem. Wiedziała aż za dobrze, co znaczy
takie  korzystne dla obu stron wyjście". Choć była bardzo oddana swym
pacjentom, nie mogła zgodzić się na jego propozycję. Nie potrafiłaby sobie
póz
niej spojrzeć w oczy.
- No, wobec tego porozmawiamy o szczegółach, jeśli rzeczywiście pani
kogoÅ› zatrudni.
Kirsten wzięła do ręki ołówek, by powstrzymać dłonie od drżenia.
- Przejrzałam wszystkie papiery Diany - powiedziała. - Od jej śmierci
stale podnosi pan czynsz.
Carlton wstał. Na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek.
- Bardzo mi przykro, ale moja umowa z Dianą wygasła wraz z jej
zgonem.
Zrobiło jej się niedobrze, kiedy stanął obok i położył jej rękę na
ramieniu.
- Jeśli zależy pani na takich samych warunkach, trzeba to będzie omówić.
- Dziękuję, dam sobie jakoś radę - odparła wyniośle. Wyraz
nie
niezrażony jej oczywistą niechęcią, Carlton sięgnął do kieszeni, wyjął
tłoczoną wizytówkę i oparł ją o telefon.
- Tu jest mój numer, gdyby go pani zapomniała, a zmieniła pani zdanie.
Tymczasem proszę pamiętać o wpłacie piętnastego. %7łyczę pani miłego dnia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qus.htw.pl