Diana Palmer PoĹźegnanie z mrocznÄ przeszĹoĹciÄ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kwiat zwracający się ku słońcu, z promiennym uśmiechem
na ustach, nadstawiła twarz do następnych pocałunków.
Matt uśmiechnął się z satysfakcją.
- Wiem, szefie, to nie jest profesjonalne zachowanie
- przyznała się szeptem. Rozbawiona i bez cienia wyrzu�
tów sumienia.
Matt podniósł głowę i rozejrzał się wokoło. Biuro było
puste, podobnie zresztą jak hol. Nikt się tam nie kręcił.
Z uniesionymi brwiami spojrzał na Leslie.
Roześmiała się nieśmiało.
Widząc figlarne błyski w jej oczach, Matt zareagował
natychmiast. Ujął w dłonie twarz Leslie. Pocałował ją de�
likatnie.
Kiedy jęknęła, od razu się odsunął. Wyprostował się
powoli. Przypomniał sobie własne poprzednie, brutalne
próby zbliżenia do Leslie i spoważniał. Musi zachować
maksymalną ostrożność.
176 PO%7łEGNANIE Z MROCZN PRZESZAOZCI
Z twarzy Matta wyczytała dręczące go poczucie winy
i zmarszczyła czoło. Wszelkie gry wstępne były jej całko�
wicie obce. Nie miała okazji ich poznać.
- Przepraszam za moje poprzednie zachowanie - po�
wiedział spokojnym tonem. - Jest mi bardzo przykro.
- Nic się nie stało - wyjąkała.
Odetchnął głęboko. Powoli wypuścił powietrze.
- Nie ma się pani czego bać. Mam nadzieję, że zdaje
sobie pani z tego sprawę.
- Tak. I wcale się nie boję.
Leslie patrzyła, jak Matt zmienia się na twarzy. W jed�
nej chwili stwardniały mu rysy. Spojrzała przypadkiem
w dół i na widok tego, co zobaczyła w szparze koszuli
rozchylającej się na męskim torsie, wstrzymała oddech.
- Pan jest ranny! - wykrzyknęła, ujrzawszy świeże bli�
zny, siniaki i ślady skaleczeń.
- Wyzdrowieję - odparł krótko. - On może też.
- On, to znaczy kto?
- Reporter, który przyjechał do Jacobsville - wyjaśnił
Matt z kamiennym wyrazem twarzy. - Przewróciłem do
góry nogami całe Houston, żeby go znalezć. Wreszcie go
dopadłem i doprowadziłem przed oblicze jego własnego
szefa. Ze strony tego reportera już nic pani nie grozi. Przez
resztę swego nędznego życia ten człowiek będzie pisywał
wyłącznie nekrologi.
- Mógł podać pana do sądu...
- Bardzo proszę, niech to robi. Moi adwokaci z miej�
sca go usadzą. Natychmiast wystąpią przeciw niemu
z oskarżeniami. Do końca życia będą ciągać faceta po
sądach. Zważywszy na dużą różnicę wieku między nami,
nie będzie mnie już wtedy wśród żywych. - Matt zamilkł
na chwilę, jakby nad czymś się zastanawiał, po czym do-
PO%7łEGNANIE Z MROCZN PRZESZAOZCI 177
rzucił: - W testamencie zagwarantuję środki na ten cel.
Nawet po mojej śmierci facet nie będzie bezpieczny!
Leslie nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać.
Matt był wściekły.
Popatrzył na Leslie.
- Wie pani, co irytuje mnie najbardziej? - zapytał, za�
glądając w jej w posmutniałe oczy. - To, co zrobił ten
człowiek, nie jest tak złe jak to, co uczyniłem sam. Bardzo
panią skrzywdziłem i nigdy tego sobie nie daruję. Nigdy.
Było to zaskakujące wyznanie. Zmieszana Leslie bawi�
ła się klawiaturą komputera i nie patrzyła w stronę Matta.
- Obawiałam się, że... że gdy pozna pan całą historię,
uzna mnie pan za winną - powiedziała cichym głosem.
- Winną? Czego? - zapytał szorstko.
Poruszyła nerwowo ramionami.
- W gazetach pisano, że to wszystko stało się z mojej
winy. %7łe to ja sprowokowałam całe zajście.
- Wielki Boże! - Matt przykląkł obok Leslie i zmusił
ją, aby na niego spojrzała. - Matka pani powiedziała mi,
co się wówczas stało - oznajmił. - A potem płakała jak
dziecko. Wie pani, co mówiła? %7łe chętnie do końca życia
pozostałaby w więzieniu, byleby tylko mogła uzyskać pa�
ni przebaczenie.
Leslie poczuła łzy pod powiekami. Popłynęły po twa�
rzy, lecz Matt nie pozwolił ich zetrzeć. Nachylił się i sca-
łowywał je tak czule, że wywołał prawdziwy potop.
- Proszę nie płakać - szeptał. - Już nic złego pani się
nie stanie. Nie pozwolę nikomu pani skrzywdzić. Przy�
rzekam.
Leslie nie potrafiła powstrzymać łez.
- Och, Matt!
- Chodz do mnie - poprosił łagodnym tonem.
178 PO%7łEGNANIE Z MROCZN PRZESZAOZCI
Wyprostował się i wziął Leslie w objęcia. Nie zważając
na gips, zaniósł ją na rękach do swojego gabinetu.
Przed wejściem zobaczyła go sekretarka. Przytrzymała
drzwi i na widok czerwonych oczu Leslie, zapuchniętych
od płaczu, zmarszczyła z troską czoło.
- Podać kawę czy koniak? - spytała.
- Kawę. Za pół godziny. I w tym czasie proszę mnie
z nikim nie łączyć.
- Dobrze.
Zamknęła za sobą drzwi. Matt usiadł na skórzanej kana-.
pie, trzymając na kolanie płaczącą Leslie.
Wetknął jej chusteczkę w rękę i kołysał w objęciach,
szepcząc do ucha słowa pocieszenia. Robił to tak długo, aż
przestała płakać.
- Zmienię wyposażenie gabinetu - oznajmił. - Może
także boazerię.
- Dlaczego?
- Bo ten wystrój zle ci się kojarzy - wyjaśnił. - Podo-
bnie zresztą jak mnie.
W jego głosie dała się słyszeć gorycz. Leslie przypo-
mniała sobie, jak tutaj zemdlała, a potem ocknęła się na tej
samej kanapie. Bez żalu spojrzała na Matta. Wciąż miała
spuchnięte, czerwone oczy, ale pojawiły się w nich prze�
błyski ciekawości.
Czule pogłaskał ją po policzku i uśmiechnął się ciepło.
- Przeszłaś ciężkie chwile, mam rację? - zapytał. -
Czy stwierdzenie, że żaden mężczyzna nie powinien po�
traktować tak kobiety, a co dopiero niewinnej dziewczyny,
jak zrobili to ci zwyrodnialcy, przyniesie ci ulgę?
- Tak - odparła. - I wiem o tym. Rozgłos, jaki w me�
diach osiągnęła ta sprawa, uczynił ze mnie niemal ladacz�
nicę. Dlatego kryłam się przed ludzmi. Uciekałam i ucie-
PO%7łEGNANIE Z MROCZN PRZESZAOZCI 179
kałam... I gdyby nie Ed i jego ojciec, a także moja przyja�
ciółka Jessica, nie wiem, co by się ze mną stało. Nie mam
już żadnej rodziny.
- Masz matkę - przypomniał Matt. - Pragnie cię zoba�
czyć. Pojedziemy do niej razem, gdy tylko tego zechcesz.
Leslie wahała się przez chwilę.
- Czy wiesz, że została skazana za popełnienie mor�
derstwa?
- Tak - przyznał spokojnie.
- Jesteś człowiekiem bardzo znanym... - zaczęła, ale
nie pozwolił jej dokończyć.
- Co to, teraz ty usiłujesz mnie chronić? - zapytał
z westchnieniem. - Mam w nosie wszelkie plotki. Niech
ludzie mówią sobie, co chcą. - Wyjął chusteczkę z ręki
Leslie i wytarł jej mokre policzki. -Na ogół jednak repor�
terzy trzymają się ode mnie z dala. - Zacisnął zęby. -
Gwarantuję, że przynajmniej jeden z nich na mój widok
będzie teraz uciekać gdzie pieprz rośnie.
Posunął się aż do tego, aby ją chronić, pomyślała zdzi�
wiona Leslie. Patrzyła na niego oczyma rozszerzonymi ze
zdumienia.
Na Matta te szare oczy działały hipnotycznie. Wprawia�
ły w drżenie ciało i sprawiały, że tracił oddech. Nie chciał,
żeby Leslie dostrzegła jego podniecenie.
Błyskawicznie zsunął ją z kolan i posadził obok na ka�
napie, a sam podniósł się i odwrócił tyłem.
- Masz ochotę napić się kawy? - zapytał szorstkim
głosem.
Zdziwiona, spoglądała na niego, nie kryjąc ciekawości.
- Chyba... chyba tak. Chętnie.
Podszedł do biurka i z wewnętrznego telefonu wydał
sekretarce polecenie. Gdy po chwili zjawiła się z tacą i sta-
180 PO%7łEGNANIE Z MROCZN PRZESZAOZCI
wiała kawę na niskim stoliku przed kanapą, był zwrócony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne