[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie to miałamzamiar powiedzieć, do licha! Zapo-
mnijmyo tej nocy, dobrze? To była pomyłka.
- Jesteś tego pewna? - zapytał z uśmiechem, który
określiła wmyśli jakogłupawy.
janes+a43
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
 53
- Zpewnością znajdzie się ktoś wokolicy, z kimbę-
dziesz mógł nawiązać bliższą znajomość.
- To nie będzie takie łatwe. Mój domjest oddalony od
miasta i niewiele kobiet chciałoby zamieszkać na takim
pustkowiu.
- Chcesz powiedzieć, że nigdy nie... - przerwała
z obawy, że znowu znajdzie się na niepewnymgruncie.
- Nie nawiązałemznajomości z kobietą? - dokończył
za nią, potemzamilkł i wypił ostatni łyk kawy. Postawił
kubek na szafce i dokończył obojętnymtonem: - Nie, tak
nie twierdzę. Jestemprzecież wdowcem.
- Wdowcem? - powtórzyła zaskoczona.
- Moja żona umarła dwa lata temu. - Jeremiahposmut-
niał.
- Jaktosię stało?Musiała być bardzomłoda.
- Atak serca. Wszyscy w jej rodzinie mieli kłopoty
z sercem.
- Bardzomi przykro.
- Mnierównież.
Nie wypowiedziane słowa wisiały wpowietrzu. Wszy-
stko zmierzało ku gorszemu, a Bridget nie potrafiła się
zmusić dowykonania jakiegoś gestu.
- Czywy...? - zaczęła mówić pochwili milczenia.
- Nie mówmy o mnie - przerwał, patrząc uporczywie
wjej oczy. Bridget poczuła, że znowu brakuje jej tchu.
- Aco z tobą? - zapytał. - Byłaś już zamężna? - Za-
milkł, a twarz mu stężała. - Amożemasz męża?
- Oczywiście, żenie- odrzekła pospiesznie.
- Od wczoraj masz męża - odrzekł łagodnie brzmią-
cymgłosem. - Tylko że gojuż nie chcesz. Czymwłaściwie
się zajmujesz w... - zamilkł, czekając, by dokończyła.
janes+a43
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
 54
- WHouston. Tammieszkam. - Ta rozmowa jeszcze
bardziej uzmysłowiła Bridget szaleństwo, jakie popełnili.
Spędziła całą noc wjegoramionach, a nicosobieniewie-
dzieli. Nie tylkoto byłoprzerażające. Cała przygoda mogła
okazać się bardzo niebezpieczna, bo Bridget była niemal
pewna, że Jeremiah wcale się nie zabezpieczył.
Jej sercezamarło. Powinna gozapytać oto, aleniemiała
odwagi. Póz
niej. Porozmawiają o tympóz
niej.
- Maszkogoś wHouston?Kogoś szczególnego?
- I tak, i nie.
Jeremiahsięgnął podzbaneki napełnił kubekkawą.
- Wspaniale! Czy możesz mi jednak powiedzieć, jak
mamtorozumieć?
- Niemusisz. Tonietwoja sprawa.
Widziała, jak drgnęły mu wargi, ale na szczęście nic nie
powiedział.
Nie miała siłystać, więc osunęła się na krzesłoi wresz-
cie rozejrzała się dookoła. Kuchnia była jasna: ściany po-
malowanona żółto, szafki byłybiałe. Na stole stał wazon
z kwiatami, a kredens zarzucony był mnóstwemróżnych
dokumentówi gazet. Całe pomieszczenie sprawiało wra-
żenie opuszczonegoi zaniedbanego.
- Więc co ty właściwie robisz wtymolbrzymimHou-
ston?
Znowu ją zaskoczył. Jego głos brzmiał jednak łagodnie
i całe napięcie zniknęło.
- Jestemprawnikiem.
Gwizdnął zpodziwui napił się kawy.
- Jesteś zaskoczony- stwierdziła.
- Nocóż. Nigdywżyciuniespotkałemadwokata, któ-
rynosiłby dżinsyi wysokie buty.
janes+a43
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
 55
Odprężyła się, chociaż nie miała odwagi popatrzeć na
niego. Chciała nawet spytać go, z iloma prawnikami miał
do czynienia, ale powstrzymała się. Wprawdzie żył na
pustkowiu, ale nie był głupi. Zamierzała też wyjaśnić, że
nie czuje się dobrze wtakimstroju, ale postanowiła nic nie
mówić o swoim życiu osobistym, podejrzewając, że Jere-
miahteż nic jej osobie nie powie.
Alejednopytaniemusiała zadać.
- Powiedz mi, dlaczegotozrobiłeś? Toznaczy: dlacze-
go mnie poślubiłeś? - Jej głos zadrżał. - Wiedziałeś prze-
cież, że jestempijana i nie bardzo wiem, co robię.
- Rzeczywiścieniczegoniepamiętasz?
- Tylkopytanie jakiegoś mężczyzny, czyma się zatrzy-
mać przykaplicy.
- Dobrzetozapamiętałaś. Właśnietaki był początek.
- Tyniebyłeś pijany, prawda?
- Nie.
- Niechcię szlagtrafi! - krzyknęła.
- Niekrzyczna mnie. Pocotuwkońcuprzyjechałaś?
- Przypadkiem... Założyłyśmysię.
- Niezamierzałaś brać udziałuwlicytacji?
- Oczywiście, żenie. - Bridget zaczerwieniła się.
- Todlaczegotozrobiłaś?
- Niemampojęcia. Chyba zwariowałam.
- Notomamyprawdziwykłopot, bo, jakdobrze wiesz,
moimzamiarembyło znalez
ć żonę i dlatego uległemna-
mowomprzyjaciół i wziąłemudział wtej zabawie.
- Tonajgłupszypomysł na świecie. Chyba nie sądzili-
ście, że te dziewczyny potraktują topoważnie.
- Oczywiście, że tak. Przecież one też szukały mężów.
Ty jesteś wyjątkiem. - Zamilkł i popatrzył na Bridget
janes+a43
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
 56
z uwagą. - Nie wszyscy na tym świecie to zepsute istoty,
które zawsze dostają to, czegozapragną.
- Jak śmiesz tak mówić? - spytał Bridget. - Przecież
nic o mnie nie wiesz.
- Wiem. Z tego, co mówiłaś, wynika, iż nie obchodzi
cię to, jak żyją inni. Tymożeuważałaś, że życietozabawa.
Ale mytutaj traktowaliśmyjebardzopoważnie.
- Aty? Nie sądzę, że sampostanowiłeś wziąć udział
wlicytacji. Koledzy musieli cię długo namawiać.
Jeremiahpobladł. Wiedział, żeBridget miała rację. Tyl-
ko nie miał odwagi jej o tympowiedzieć.
- Wygląda na to, żeobojewpakowaliśmysię wpaskud-
ną kabałę, aletoniczegoniezmienia. Zostaliśmypoślubie-
ni wobliczu Boga i zgodnie z prawemstanu Newada. -
Zamilkł i przesunął delikatnie palcempo jej ramieniu.
Starała się zignorować wrażenie, jakie wywarł na niej
jegodotyk.
- Proponuję, żebyś rozgościła się u mnie, a potemza-
stanowimysię, codalej robić. Teraz muszę się zająć zwie-
rzętami.
Odwrócił się i ruszył wstronę drzwi.
Zwierzęta! On musi zająć się zwierzętami! Bridget po-
czuła, jaknarasta wniej gniewi histeria. Wcosię wpako-
wała? Co zrobiła?
- Jeremiah!
Odwrócił się i twarzmustężała.
- Co?
- Ja... ja muszę wiedzieć. Czyużywałeś jakichś...
Zrozumiał, ocopyta, i jegotwarzzłagodniała.
- Nie, ale nie powinnaś się obawiać. Od śmierci żony
nie byłemz żadną kobietą.
janes+a43
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
 57
Wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi. Czuła, że za chwilę
się rozpłacze, gdy nagle zadzwonił telefon. Wyjęła z kie-
szeni chusteczkę i otarła nią oczy.
Niewiedziała, czypowinna podnieść słuchawkę.
Tiffany!Tomożebyć ona.
Niezastanawiającsię dłużej podniosła słuchawkę.
- Mieszkaniepana Davisa - powiedziała cicho.
- Dzięki Bogu!
Bridget odetchnęła zulgą.
- Tiffany, wiedziałam, żetoty!
- Chyba powinnaś mi coś wyjaśnić.
- Niejestempewna, czynaprawdÄ™ tegochcesz.
- Oczywiście! Mów, cosię dzieje?
- Jestemna farmie Jeremiaha Davisa, ale o tymjuż
wiesz. - Bridget westchnęła ciężko.
- Jakdługotamjesteś?
Cisza.
- Bridget!
- Spędziłamtucałą noc - odrzekła cichutko.
- Spałaś oczywiściena kanapiewsalonie?
Bridget nie chciała spotkać się z potępieniemze strony
przyjaciółki.
- Lepiej niepytaj.
- Maszrację. Chyba straciłaś rozum?
- Za dużowypiłam. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qus.htw.pl