Alex_Joe_ _Smierc_mowi_w_moim

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Parker ze zdumieniem uniósł brwi, ale pani Dodd uprzedziła go.
Nie. Zostanę. Jeżeli mamy przejść przez to, zróbmy to razem.
Dobrze sir Thomas skłonił głowę. %7łebyście panowie mogli zrozu-
mieć to, co się stało dzisiejszego wieczoru, musimy cofnąć się dwadzieścia kilka
lat wstecz. Byłem kolegą szkolnym Stefana Vincy. . . Zastanowił się. Byłem
nie tylko jego kolegą szkolnym, ale przyjacielem. Byliśmy nierozłączni. Zwią-
zało nas najsilniej wspólne umiłowanie teatru. Razem bywaliśmy na wszystkich
przedstawieniach, razem założyliśmy kółko dramatyczne w szkole, którego byli-
śmy obaj podporami, bo może wyda się to panom śmieszne, ale i ja posiadałem
podobno duży talent aktorski. Po ukończeniu szkoły odjechałem do Oxfordu, bo
ojciec mój, który był archeologiem, nie chciał słyszeć o tym, abym występował
na scenie. Zresztą archeologia także mnie pociągała od dziecka. Dom nasz żył
życiem dawnych wieków i pełno w nim było skorup, posążków i sprzętów, któ-
re ojciec nauczył mnie rozumieć i kochać. Vincy natomiast rozpoczął starania
o zaangażowanie się w jakimś teatrze. Kiedy rozstawaliśmy się wówczas, zamó-
wiliśmy owe dwa sztylety. Było to bardzo młodzieńcze zapewne, ale miały one
oznaczać, że zawsze w życiu może każdy z nas liczyć na przyjazń drugiego. Ste-
fanowi udało się zaangażować gdzieś na prowincji, a pózniej, kiedy ja ukończy-
łem Oxford, znalazł się w Londynie, ale szło mu nieszczególnie. Bywał wtedy
58
u mnie często. Po śmierci ojca odziedziczyłem ten dom i niewielki majątek w go-
towce. Stefan mieszkał u mnie przez pewien czas, żywiłem go, kiedy brakowało
mu pieniędzy (a brakowało mu ich ciągle), i starałem się podtrzymywać naszą
przyjazń, jak umiałem. Tak było do chwili, kiedy poznałem Angelicę Crawford,
dziewczynę, w której zakochałem się i z którą zapragnąłem się ożenić; ona tak-
że mnie kochała. Wtedy stało się coś, co położyło cień na całym naszym życiu,
cień, który w tej chwili zalega znów ten pokój. Oczywiście poznałem ich obo-
je z sobą, wierząc, że mój jedyny przyjaciel i moja jedyna dziewczyna zostaną
także przyjaciółmi. Tak się stało. Stało się nawet więcej. Pewnego dnia Angelica
napisała do mnie krótki list, którego treść uderzyła we mnie jak piorun. Odeszła
ode mnie do Stefana. Zniosłem to, bo musiałem to znieść. Stefan wyprowadził się
ode mnie nieco wcześniej. Nie szukałem go już. Zresztą szybko nazwisko jego
zaczęło nabierać rozgłosu. Minęło pół roku, potem przeszedł rok. Pewnego dnia
znalazłem się na południu Anglii. Rozkopywaliśmy jakieś druidyczne wzgórze,
niedaleko małego miasteczka, w którym zamieszkali członkowie wyprawy. Tam
zobaczyłem Angelicę. Spotkaliśmy się na ulicy. Chciała wyminąć mnie. Zatrzy-
małem ją. Nie wiedziałem jeszcze o niczym. Zapytałem o Stefana. . . Dowiedzia-
łem się prawdy. Wraz z dzieckiem, małą, dwumiesięczną dziewczynką mieszkała
teraz u starej ciotki, której powiedziała, że jest wdową, bo mąż zginął tuż po ślubie
w wypadku samochodowym. Poszedłem tam. Stanęliśmy nad kołyską tego dziec-
ka i spojrzeliśmy na siebie. Kochałem ją nadal. Myślę, że i ona kochała mnie
nawet wtedy. Ale patrzyliśmy na siebie jak rozbitkowie po burzy, która uniosła
ich dom i wszystkie nadzieje. A między nami leżało to maleństwo, śpiące dziec-
ko. Dziecko jej i Stefana Vincy, który rzucił ją i nie zatroszczył się nawet, co się
stało z nią i jego córeczką. Nie ożenił się z nią oczywiście. Rósł wówczas. Na cóż
było mu obarczanie się rodziną w owym okresie?. . . Pózniej pobraliśmy się. Wy-
jeżdżałem akurat z wyprawą do Egiptu. Spędziłem tam dwa lata. Angelica i mała
pojechały innym okrętem. Zlub wzięliśmy w Kairze, niemal po kryjomu. Pózniej
urządziłem to tak, że Anna uzyskała o półtora roku pózniejsze dokumenty. W koń- [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne