[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Ona jest wampirem.
Katarzyna parska serdecznym śmiechem.
 Nie bredz
&
 Nie bredzę. Pamiętasz cukier?
 Na pikniku?
 Właśnie. Sięga po cukiernicę, ale stwierdza, że nie słodzi. Natomiast konfiturą chętnie& A
wiesz dlaczego?
 Dotknęła łyżeczki i&
 I się oparzyła. Srebrem. Widelczyki są niklowane&
 Z
wiatło słoneczne powinno ją w takim razie zabić. No i dlaczego nie ma zębów takich, by
podrapać się nimi po brodzie?
 Z bardzo prostej przyczyny. Bo te wszystkie książki i filmy o wampirach bardzo wybiór-
czo potraktowały na pół legendarne przekazy ludowe o istotach jej rodzaju.
74
 To znaczy, że nie zamienia się w nietoperza? Brrr. Makabryczny pomysł.
 Ale wszystko do siebie pasuje. Kurczę, w Bizancjum uduszono kilka księżniczek pocho-
dzących z Bałkanów& Zaś co do zębów, to słowiańskie legendy mówią, że wampiry wysysają
krew przyssawką, którą mają pod językiem&
 Wariactwo.
 Czasem, droga kuzynko, nie mogę zrozumieć pokrętnych ścieżek twojego umysłu. Zaak-
ceptowałaś bez problemu fakt, że żyję dwadzieścia razy dłużej niż ty, ale nie potrafisz uwie-
rzyć w jedno młodziutkie wampirzątko?
 To co innego. W twoim przypadku mam dowody. Czarno na białym. Fotografie wykona-
ne w ciÄ…gu ostatnich stu dwudziestu lat, na wszystkich wyglÄ…dasz tak samo. Tak jak na portre-
cie, który dziś wisi w Muzeum Narodowym.
 A ja sądzę, że to wampirzyca. I musimy to sprawdzić. Zanim dojdzie do jakiegoś nie-
szczęścia.
 Co jeszcze z tych legend może być prawdą?
 To drapieżnik, taki jak kuna czy łasica. Jest pewnie bardzo szybka, ma kocią zwinność,
refleks któremu nigdy nie sprostamy. Silna, dużo silniejsza niż my& Zapewne nie ma skrupu-
łów.
 Czyli co, mamy ją poczęstować osikowym kołkiem, strzelając z kuszy zza węgła?
Milczy przez chwilÄ™.
 Nie. Mimo wszystko musimy z nią porozmawiać&
 Jeśli masz rację, to bardzo ryzykujemy.
 Kula jest szybsza niż cios sztyletem& Serce jej bije, krew krąży w żyłach. Jest ciepła
w dotyku. To znaczy, że organizm musi funkcjonować na podobnych, w miarę podobnych zasa-
dach jak nasze. Jeśli podziurawimy ją kulami, zginie. Najprawdopodobniej. Pewnie uczyli cię
w CBZ
jak osaczać wroga?
 Owszem. Ale nie wampira& Wyobraz
nia naszych instruktorów nie sięgnęła aż tak dale-
ko.
 Nie wierzysz?
 Nie wiem.
* * *
Równy oddech trzech śpiących dziewczyn. Uspokajający dz
więk. Księżniczka Monika Stie-
pankovic wstaje cicho i idzie do łazienki. Bose stopy delikatnie stykają się z podłogą. PCV jest
chłodne, ale lastriko w łazience jeszcze gorsze. Starannie zamyka drzwi. Potrzebuje światła&
Zapala żarówkę. Palce, którymi dotknęła łyżeczki, mrowią ją po wierzchu. Ale na szczęście
wszystko jest już w porządku. Wytarła je natychmiast, skóra już przyschła. Martwa tkanka stward-
niała jak powierzchnia walizki. Organizm wytworzył masę rogową, by toksyczne związki sre-
bra nie wdarły się głębiej. Skorupa spełniła swoje zadanie. Teraz trzeba się jej pozbyć, zanim
ktoÅ› zobaczy.
75
Sięga w dół i zawija nogawkę piżamy. Sztylet lśni lekko w świetle sześćdziesięciowatowej
żarówki. Jest dość długi i gruby, a przy tym ciężki. Dobrze leży w dłoni. Jego kształt zdradza
pochodzenie. Na klindze stal trzech kolorów tworzy skomplikowany ornament. Najwyraz
niej
widać delikatne prążki. W stali damasceńskiej układają się wzdłuż głowni, tu  pod skosem
w poprzek. To prawdziwy bułat. Technologia, której rozwój przypadł na okres IV wieku naszej
ery. Trzy rodzaje wysokogatunkowej stali skute razem w osiemdziesiąt warstw, złożone w har-
monijkę i skute raz jeszcze. Na całym świecie jednocześnie nie więcej niż trzech płatnerzy
potrafiło dokonać tej sztuki& W IX wieku zginęli ostatni fachowcy znający technologię wyko-
nywania bułatu. Zastąpili ich partacze, uczniowie wygnani z pracowni za lenistwo. Rozpleniły
się ich wyroby, skrajna tandeta, stal damasceńska&
Jej dziadek, książę Maksymilian złamał szablę w walce. Poszczerbił na glinianych murach
Bagdadu& Z końca klingi zrobiono jej sztylet. Można nim przeciąć prawie wszystko. Gdzieś
pomiędzy atomami węgla i żelaza, w porach metalu, tkwią kropelki ludzkiej krwi. Nie da się
przeżyć milenium nie plamiąc sobie rąk& Sporo czasu upłynęło. Jej dusza zaznała już ukoje-
nia. Nie lubi zabijać. I nawet jeśli nie ma innego wyjścia, gnębią ją potem wyrzuty sumienia.
Z
cina zrogowaciałą warstwę zewnętrzną. Ostrożnie, to naprawdę piekielnie ostre narzędzie.
Kawałek pumeksu. Usuwa resztki martwej tkanki. Opuszki pod spodem są bardzo delikatne, ale
do rana powinno się dobrze wygoić& Srebro musiało być czyste, co najmniej próby 900&
Dobrze że widelczyk do ciasta dostała niklowany, bo musiałaby jeść palcami jak dzikuska&
Przymyka oczy. Rozwścieczony tłum albańskich wieśniaków. Egzekucję w krajach bałkań-
skich wykonuje się zgodnie ze zwyczajem na wzgórzu poza wioską. Ten staruszek musiał być
bardzo mądrym człowiekiem. To on ją rozpoznał. Wzdryga się na wspomnienie pomarszczonej
dłoni trzymającej stary talar z wytłoczonym wizerunkiem cesarzowej Marii Teresy. Prawdopo-
dobnie włożyliby jej monetę w usta&
* * *
Dziewczęta poprawiły nieco swoje wyniki. Większość z trudem, zaciskając zęby, robi sie-
dem pompek. Ale nauczycielce i tego mało&
 Moje drogie, musicie jeszcze dużo nad sobą popracować  zrzędzi.  W przyszłym
tygodniu każda z was ma dojść do piętnastu. Jestem pewna, że wasza koleżanka wykona osiem-
dziesiÄ…t  przenosi pytajÄ…ce spojrzenie na MonikÄ™.
Księżniczka zastanawia się chwilę. Brak jej żyłki hazardu. Gdyby ją miała, za którymś ra-
zem mogłaby powinąć jej się noga. Statystyka jest nieubłagana. Ale ciekawi ją problem granic
własnej wytrzymałości.
 Mogę spróbować  mówi wreszcie.
 Dobra, a wy patrzcie i uczcie siÄ™.
76
Stopy zaparte o ścianę, dłonie przetarte wilgotną szmatką& Do dzieła. Pięćdziesiąt zrobiła
bez większego wysiłku. Ale idzie coraz gorzej. Miedzy kolejnymi pompkami coraz dłuższe
przerwy, oddycha ciężko. Pot pojawia się na twarzy, pod pachami i w innych miejscach. Sie-
demdziesiąt cztery. I ani jednej więcej.
 Z
wietnie ci poszło  gratuluje Stanisława.  Ja nigdy nie przekroczyłam stu dwudzie-
stu&
W tym momencie upragniony dzwonek. To takie proste i zarazem skuteczne. Wykończyć
ofiarę fizycznie, aby nie była w stanie się bronić, gdy przyjdzie co do czego&
* * *
Księżniczka Monika Stiepankovic jest ostrożna. Sprawdza, czy wszystkie dziewczyny wy-
szły już z przebieralni. Droga wolna. Nurkuje do środka. Zamyka drzwi przekręcając zasuwkę.
Pod prysznicami nie ma nikogo, nie ma też światła, ale jej światło niepotrzebne. Od biedy
mogłaby czytać w ciemnościach& Mięśnie bolą ją rozkosznie. Siedemdziesiąt cztery pompki,
nawet nie wiedziała, że jest w stanie tyle zrobić. Nauczycielka dała jej do wiwatu. Palce lekko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qus.htw.pl